คุณยกย่องฉัน และบอกว่า ฉันล่ะวิเศษที่สุด
เอาแต่ยกย่องจนเกินไป จนฉันอึดอัดไปหมดแล้ว
ฉันจึงมีความเชื่อมั่นที่อยากจะพูดความในใจออกมา
ทำร้าย และทำลายฉันด้วยคำพูด จนฉันไม่เหลืออะไรแล้ว
คุณก็ยังเก็บเศษซากของฉัน มาเติมเต็มส่วนที่เหลือให้ใหม่อยู่ดี
แต่หากว่าฉัน…ฉันผิดพลาดล่ะ?
หากว่าฉัน…ฉันล้มเหลวล่ะ?
ฉันจะเป็นคนไม่ดีไหม?
ช่วยบอกให้ฉันรู้ทีเถอะ
หากว่าฉัน…ฉันเลวร้ายล่ะ?
หากว่าฉัน…ฉันสูญเสียความมั่นใจไปล่ะ?
ฉันจะเป็นคนไม่ดีไหม?
ช่วยบอกให้ฉันรู้ทีเถอะ
ตอนฉันอายุสิบห้าผู้คนต่างร่วมยินดีกับฉัน
ฉันมีความฝันอันยิ่งใหญ่ ที่อยากทำการแสดง และสร้างความทรงจำไว้ด้วยกัน
ก้าวพลาดไปบ้าง ก็ยังไม่เป็นไร แต่กลับถูกหมั่นไส้ด้วยความอิจฉา
ยกยอฉันสูงขึ้นไป
แต่ก็ดึงกลับลงมา
ฉันยอมรับผิดชอบทุกอย่างที่ทำลงไป
แต่คุณไม่ยกโทษให้ฉันเหมือนว่าคุณไม่เคยทำผิดสักครั้งเลย
ฉันนั้นมีความหลังฝังใจในอดีต อยากจะทิ้งมันออกไป
เพราะการไม่ให้อภัยอยู่อย่างนี้ เลยเก็บฝังใจอยู่เรื่อยมา
ฉันเคยมีเป้าหมาย แต่แล้วก็ต้องปล่อยมันไป
และตอนนี้ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่า…
หากว่าฉัน…ฉันผิดพลาดล่ะ?
หากว่าฉัน…ฉันล้มเหลวล่ะ?
ฉันจะเป็นคนไม่ดีไหม?
ช่วยบอกให้ฉันรู้ทีเถอะ
หากว่าฉัน…ฉันเลวร้ายล่ะ?
หากว่าฉัน…ฉันสูญเสียความมั่นใจไปล่ะ?
ฉันจะเป็นคนไม่ดีไหม?
ช่วยบอกให้ฉันรู้ทีเถอะ (ได้โปรดบอกให้ฉันรู้ทีเถอะ)
La-da-da-duh-duh (แต่หากว่าฉันผิดพลาดล่ะ?)
La-da-da-duh-duh-duh-na
La-da-da-da-duh-duh
La-da-da-duh-duh-duh-na
La-da-da-duh-duh (ขอร้องอย่าให้ฉันล้มเหลวเลยนะ)
La-da-da-duh-duh-duh-na
La-da-da-da-duh-duh (ขอร้องอย่าให้ฉันล้มเหลวเลย)
La-da-da-duh-duh-duh-na