Ξανακοιτάζω το φεγγάρι
και λέω μέσα μου μακάρι να το βλέπεις...
Πώς αντέχεις να' σαι μακριά;
Δεν έχει ο πίνακας κορνίζα
χάνει το χρώμα του και γίνονται όλα γκρίζα,
Μόνα Λίζα της καρδιάς μου, που γυρνάς;
Μ' άφησες να ζω με το γιατί, γιατί;
Βιάστηκες εσύ αλλού να πας,
άργησα κι εγώ λιγάκι,
μαύρισε το χρώμα της καρδιάς..
Λες ότι ακόμα μ' αγαπάς
μα εγώ ζω με το φεγγάρι
κι ένα άδειο μαξιλάρι
περιμένει όνειρα να κάνουμε για μας
Ακούω μέσα στη ματιά σου
όσα μου έλεγε το πρώτο κοίταγμα σου,
μακριά σου όμως με κρατάς...
Φέρνει ο αέρας τ' άρωμα σου,
εγώ με δύναμη φωνάζω τ' όνομά σου
Μόνα Λίζα στάσου, πού πας;