Vicus meus undis submersus
horarum tam propinquarum meminit,
dum per diem novum volabat
campanarum laetus sonus.
Pagus meus undis submersus
incudum soni meminit,
quem repercussum adhuc audio
sub spumae tegmine vibrantem;
populorumque vocem
nunquam, nunquam oblivisci potui.
Tot submersae memoriae
hic, sub desolata unda, dormiunt,
ab eo quod exsecranda moles
vallem viridem meam inundavit.
Vicus meus undis submersus
bellarum rerum meminit,
amoris cuiusdam qui tam pulcher fuit,
solque fuit totius vitae meae...
Nunc vero postquam funebris tintinnus sonuit
mortuus est amor -- mobilisne fuit?
Cor vero meum triste lassumque satis est.
Cor meum, huius vici simile,
huius vici undis submersi
cuius solus suspiria singultusque audio.