هستی همه اندکی بیش نیست
بمن امروز صبح چنین گفت
دوستم گل سرخ
در پگاهان زاده شدم
به ژاله غسل کردم
و از غنچه شکفتم
شادمان و شیفته
زیر پرتو آفتاب
به شب چو رسید پژمردم
فردا نرسیده پلاسیدم
هرچند که در گلزار تو
زیباترین بودم
آری زیبا ترین گلها
هستی همه اندکی بیش نیست
بمن امروز صبح چنین گفت
دوستم گل سرخ
بنگر که چون خدا مرا آفرید
سرم را به پائین خم داشت
می دیدم که خواهم افتاد
می دیدم که خواهم افتاد
دلم نیمه برهنه است و
پای بر لب گور دارم
و همینک دیگر نیستم
دیروز مرا می ستودی
اما فردا برای همیشه
گرد و غباری بیش نیستم
هستی همه اندکی بیش نیست
و دوستم گل سرخ
امروز صبح جان داد.
ماه امشب
به بالین دوستم نشست
و من اورا به رویا دیدم
روانش پر شور و عریان
دست افشان بود و پاکوبان
برهنه در دوردستها
به من لبخند می زد
باورکن به آنکه می تواند باور کند
برای من ، اما امیدی می باید
ورنه من هیچم
آری همه اندکی بیشتر نیست
این دوست من گلسرخ بود
که دیروز به من می گفت