Μήτε λιόγερμα δεν είναι
Μήτε παπαρούνες είναι
Αίμα είναι δάκρυ γίνε
Στάλα στάλα το αίμα πλύνε
Πάνε μέρες που οι λύκοι
κλαίνε δίχως τελειωμό
Κι ανασαίνουνε το χώμα
Που μυρίζει σκοτωμό
Μαύρη η ψυχή και ανοίκει
Στου παιδιού μου τον φωνιά
Σαν θα έβγει του απ΄ το στομα
Θα μερέψουν
Θα μερέψουν
Θα μερέψουν τα βουνά