Eve geldim, her zamanki gibi, yine tek başıma.
Evim boş, ama bir bakarsın, bir telefon gelir,
Kapıyı çalarlar, sokaktan bağrışırlar:
Yeter uyuduğun derler. Ve sarhoş bir ses haykırır "Yemek ver!"
Benim dostlarım, hayat yolunda hep uygun adım yürürler,
Durakları ise sadece birahaneler.
Evim bomboştu, şimdi ise tıka basa dolu,
Kaçıncı defadır, dostlarım bende şarap içiyor.
Ve birisi tuvaleti meşgul ediyor çoktandır, camı da kırmış,
İtiraf etmeliyim ki, umurumda değil.
Benim dostlarım, hayat yolunda hep uygun adım yürürler,
Durakları ise sadece birahaneler.
Bense gülüyorum,her zaman gülünecek bir şey olmasa da,
Çok da kızıyorum, bana söylediklerinde:
Benim yaşadığım hayat, hayat değilmiş.
Ama neden? Ben yaşıyorum işte,
Hesap verecek kimsem de yok.
Benim dostlarım, hayat yolunda hep uygun adım yürürler,
Durakları ise sadece birahaneler.