Σου έδωσε κανείς κάτι για να σε βοηθήσει ν'απαλύνεις τον πόνο;
Σαν το ποτό στο μπουκάλι, σε κοιτούσαμε να ξεγλιστράς.
Και νιώθω σαν να σε ξέρω μέσα από τις γραμμές ενός τραγουδιού.
Πάντα περικυκλωμένη αλλά μόνη.
Αλλά καθόλου αντίο, πάντα θα'σαι η Μις Αμερική.
Σε είδαμε να πετάς, αλλά τίποτα δεν είναι ελεύθερο Μις Αμερική.
Και καθώς καταρρέεις, εμείς απλώς το ονομάζουμε τέχνη.
Ήταν τόσο δύσκολο να αναπνεύσεις;
Δεν ήταν η εικόνα στο χαρτί το πρόσωπο που αναγνωρίζεις;
Δεν αντικατέστησε το μακιγιάζ τον πόνο πίσω απ'τα μάτια σου;
Γιατί νιώθω σαν να ξέρω πότε είσαι στην αργυρή μου οθόνη αλλά δε ξέρω τα σκοτεινά μέρη στα οποία ήσουν.
Αλλά καθόλου αντίο, πάντα θα'σαι η Μις Αμερική.
Σε είδαμε να πετάς, αλλά τίποτα δεν είναι ελεύθερο Μις Αμερική.
Και καθώς καταρρέεις, εμείς απλώς το ονομάζουμε τέχνη.
Ήταν τόσο δύσκολο να αναπνεύσεις;
Τραγουδά άλλη φωνή στην χορωδία του Παραδείσου Απόψε για να γεμίσει τη σιωπή που έμεινε πίσω;
Και δε ξέρω τι περνά απ'το μυαλό σου
Είμαι σίγουρος πως είναι αρκετό για να σε κάνει να κλάψεις
Κάποια μέρα θα μάθουμε ότι έζησες για πάντα
Αλλά καθόλου αντίο, πάντα θα'σαι η Μις Αμερική.
Σε είδαμε να πετάς, αλλά τίποτα δεν είναι ελεύθερο Μις Αμερική.
Και καθώς καταρρέεις, εμείς απλώς το ονομάζουμε τέχνη.
Ήταν τόσο δύσκολο να αναπνεύσεις;