Мінае ноч.., мінае дзень…
Хвіліны коцяцца, што хвалі сіняе.
Не ў тым і рэч, не ў тым і рэч, --
Што я -- «люблю навек» -- сказала -- зліч, табе.
Не столь тужы́ць, не ў тым туга́,
Што цэлы сусвет быў калісь ў тваіх вачах,
Бязмежны сусвет быў калісь ў тваіх вачах,
Але не ў тым -- мая туга...
Бяда не ў тым, што свішча вецер люты,
Што студзень вокны «цвет змярцелымя» распіша,
Бяда не ў тым, што ты мяне не любіш,
Бяда, што не магу цябе я разлюбіці.
Бяда не ў тым, што свішча вецер люты,
Што студзень кветкі мёртвыя ў акне малюе,
Бяда не ў тым, што ты мяне не любіш,
Бяда -- ніколі жа цябе не… разлюблю я.
…
Мінае дзень, і ноч прайшла..,
Не дадзена так нам с табою – часу быць.
І спраў няма, нямае спраў,
Што по́сле сустрэчы расстанне -- звоны біць.
Не ў тым туга, не ў тым туга,
Што не пачула ўсі́мі ноч -- тваё «бывай»,
Як здрады выстрал прагучала той -- «бывай»,
Але не ў тым мая туга.
Бяда не ў тым, што свішча вецер люты,
Што студзень на акне малюе кветкі мёртвыя,
Бяда не ў тым, што ты мяне не любіш,
Бяда, што не́ змагчы́ мне бе́з цябе ніколі.
Бяда не ў тым, што свішча вецер люты,
Што студзень кветкі мёртвыя ў акне малюе,
Бяда не ў тым, што ты мяне не любіш,
Бяда -- ніколі жа цябе не… разлюблю я.