ز جهان دل بر کندم تا شوری پیدا کردم
تو پریشان مو کردی چون مجنون صحرا گردم
ز تو نوشین لب باشد هم درمان و هم دردم
دلم از خون چون مینا، لبریز و من خاموشم
شب هجران جای می ، خوناب دل مینوشم
ز خیالت برخیزد ، بوی گل از آغوشم
تو سیاه چشم از چشمم، تو دوری من بیمارم
تو سیه گیسو هر شب در خواب و من بیدارم
(2)
تو لب میگون داری ، من اشک گلگون دارم
ز تو دل گر برگیرم، از غم دیگر میمیرم
بخدا دور از رویت از جان شیرین سیرم
ز جهان دل بر کندم تا شوری پیدا کردم
تو پریشان مو کردی چون مجنون صحرا گردم