Φεύγεις και γίνεται βράδυ το γαλανό μου πρωί
φεύγεις και λύπες κοπάδι με κυνηγούν στη ζωή
μα τώρα που `σαι κοντά μου και το παλιό μας σ’ αγαπώ
στο ξαναλέει η καρδιά μου γύρε στην αγκαλιά μου
κι άκουσε αυτό που θα σου πω
Μην φύγεις ξανά μην μ’ αφήσεις ξανά άδειο ανθογυάλι
με κάποιες θολές αναμνήσεις στο πλάι μου πάλι
στο λέω με χείλη στεγνά με δυο χείλη που καίνε
χιλιάδες λυγμοί μου στο λένε μη φύγεις ξανά
Κάθε στιγμή μου αιώνας γίνεται μόλις χαθείς
και κάποιος γκρίζος χειμώνας πέφτει στα μάτια μου ευθύς
μα σαν πουλί φτερουγίζω στο πλάι μου σαν περπατάς
όλο τον κόσμο ορίζω και ήλιο πλημμυρίζω όταν στα μάτια
με κοιτάς