[Α' Στροφή:]
Εγώ μονάχα ήθελα να διασκεδάσω,
όσο μάθαινα να πετάω, όσο μάθαινα να τρέχω.
Επέτρεπα στην καρδιά μου να χαράξει την πορεία,
όσο ήμουν νέα.
Ήμουν αθεράπευτα πεπεισμένη
πως αυτό θα ήταν αναπόφευκτο.
Για να αναγνωριστώ, θα όφειλα να υποστώ πολλά δεινά
και να διδάξω στη ψυχή μου την αντοχή.
[Χορωδιακό:]
Ξέρω πως δεν είμαι το μοναδικό άτομο
που μετανιώνει για ό,τι έχει κάνει.
Ενίοτε έχω την εντύπωση πως μόνο εγώ
αγανακτώ με τις αντιλήψεις των άλλων για εμένα.
Μακάρι να ζούσα λίγο παραπάνω,
να κοίταζα τον ουρανό και όχι μόνο το πάτωμα.
Νιώθω πως η ζωή μου φεύγει αστραπιαία
και εγώ, ανήμπορη, ξεσπώ σε κλάματα.
Μου λείπει ο αέρας, μου λείπουν οι φίλοι μου,
μου λείπει η μητέρα μου, μου λείπει η στιγμή όπου
η ζωή ήταν μια γιορτή να διεξαχθεί.
Όμως, αυτό γινόταν πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια.
Πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια.
[Β' Στροφή:]
Όταν διαβαίνω όλους αυτούς τους δρόμους,
όπου μεγάλωσα και ορθοπόδησα,
ο παλιός μου περίγυρος αδυνατεί να με αντικρίσει.
Νομίζω πως με φοβάται.
Προσπαθώ να διεξαγάγω μια συζήτηση για οτιδήποτε,
-είτε είναι κάτι το αστείο ή μια παλιά ανάμνηση-
όμως κανείς πλέον δεν με αναγνωρίζει
τελικά.
[Χορωδιακό:]
Ξέρω πως δεν είμαι το μοναδικό άτομο
που μετανιώνει για ό,τι έχει κάνει.
Ενίοτε έχω την εντύπωση πως μόνο εγώ ευθύνομαι
που ουδέποτε αντεπεξήλθα στις προσδοκίες άλλων.
Μακάρι να ζούσα λίγο παραπάνω,
να κοίταζα τον ουρανό και όχι μόνο το πάτωμα.
Νιώθω πως η ζωή μου φεύγει αστραπιαία
και εγώ, ανήμπορη, ξεσπώ σε κλάματα.
Μου λείπει ο αέρας, μου λείπουν οι φίλοι μου,
μου λείπει η μητέρα μου, μου λείπει η στιγμή όπου
η ζωή ήταν μια γιορτή να διεξαχθεί.
Όμως, αυτό γινόταν πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια.
Πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια.