Denerwuje cię, gdy ci mówię o mojej miłości
i prosisz, żebym łaskawie zapomniał ten temat
i żebym zmienił teksty swych piosenek
i usunął już twoje imię z tego wiersza.
Denerwuje cię? Proszę, wytrzymaj…
Przysięgam, że już prawie cię zapomniałem.
Jeszcze tylko milion wiosen,
kilka stuleci muszę cię wielbić;
jeszcze tylko milion wiosen,
a potem nie będę cię już denerwował.
Och, nie, nie będę ci znów śpiewał,
jeśli cię to denerwuje, jeśli cię to denerwuje.
Denerwuje cię pies, który szczeknął
z radości, obwieszczając twoje przybycie,
i mówisz, że ten pies jest szalony
i że szczeka na niewłaściwą osobę.
Ja ci mówię: „Proszę, wytrzymaj jeszcze trochę,
miej cierpliwość, nie rzucaj kolejnego kamienia”.
Och, nie, nie będzie znów na ciebie szczekał,
jeśli cię to denerwuje, jeśli cię to denerwuje.
Jeszcze tylko milion wiosen,
kilka stuleci muszę cię wielbić;
jeszcze tylko milion wiosen,
a potem nie będę cię już denerwował.
Och, nie, nie będzie znów na ciebie szczekał,
jeśli cię to denerwuje, jeśli cię to denerwuje,
jeśli cię to denerwuje, jeśli cię to denerwuje.