Yine üzüntü, yine korku...
Son, penceremin kenarında.
Kırılan camın sonrası yine sessizlik.
Zihnim bitkin ve terkedilmiş...
Uyuşuk bir ışık, boğazımda kanlı gözyaşları alev alev.
Derme çatma bir kapı kolu, çöken tavan,
Sana son şarkımı söylüyorum.
Bana sadece kelimeleri bıraktın,
Gölgelerin arasında bir sığınak gibi.
Yalnız kelimeleri,
Odalar ve kitaplar dolusu.
Bir buket kilit bu, Tanrım, bana yalnız kelimeleri bıraktın...
Duvarlar artık sessiz,
Yanında neyi götürdün kaçıp giderken?
Evet neyi götürdün?
Bu savaşı sen kazanmış olmalısın,
Ama bana ne bıraktın giderken?
Sadece kelimeleri bıraktın...
İçim buz gibi,
Bugün onunla olduğunu hatırlayınca.
Onun ışığında parladığını, onun için darmadağın olduğunu bilince.
Bana veda ettiğin sözleri şimdi ona da söyle...
Bana sadece kelimeleri bıraktın,
Gölgelerin arasında bir sığınak gibi.
Yalnız kelimeleri,
Odalar ve kitaplar dolusu.
Bir buket kilit bu, Tanrım, bana yalnız kelimeleri bıraktın...
Bana yalnız kelimeleri bıraktın, ortadan yok olana kadar.
Yalnız kelimeleri...