BOW
ไม่อยากความแตก ก็เลยไม่ร้องเพลง
แต่ก็ไม่เคยคิดเลยไม่ใช่เหรอ
เพราะดีใจสุดขีดเสมอ
เมื่อรำลึกถึงชีวิตที่มีแต่การจากลา
หากได้พบกัน แน่นอนว่าคงไม่เพียงพอ
จะจดจำเนื้อเพลงแม้เศษเสี้ยวของบทสนทนา
มุ่งตรงเข้ามา
ดวงตาเรียวยาวดึงดูดใจ ช่างดูเศร้าหมอง
แต่ก็เบื่อที่จะเตรียมหนีแล้วล่ะ
ต่อให้สัมผัสเธอสักกี่ครั้ง
ก็รับรู้ได้เพียงน้อยนิด
จะซ่อนหัวใจที่เต้นระรัวเอาไว้
โปรดอย่ารู้จักฉันเลย อย่าโทษชะตากรรมเลย
โปรดอย่ารู้จักฉันเลย อย่าโทษชะตากรรมเลย
โปรดอย่ารู้จักฉันเลย อย่าโทษชะตากรรมเลย
โปรดอย่าชิงชังฉันเลย
หวั่นไหวกว่าเคยในท่าที จนไม่อาจระงับไว้
เมื่อไร้จังหวะจะโคน การสนทนาก็ไม่ออกรส
หากหวาดกลัวลูกบอลกระจกแล้วหยิบกีตาร์โปร่งมาแทน
ก็ยังเต้นได้อย่างขวยเขิน
มีแต่ความตื้นเขิน ถึงกระนั้นก็ไม่อยากกลับ
อย่าพูดออกมาเลย ไม่เคยชินกับร่างกายนี้อีกแล้ว
เพราะฉันคนนี้ จะต้องเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน
นี่ มองให้ลึกลงไป ถึงความต้องการของเธอด้วยสิ
กำลังคิดยังไง
อย่ามัวแต่อายที่จะบอกกัน
บทเพลงแห่งความสุขไม่รู้จบ
เหมือนว่าจะเผยออกมา ช่วยเก็บมันไว้หน่อยนะ แค่นั้นแหละ
ถึงจะกลายเป็นเรื่องร้าย ๆ ในอีกไม่ช้าก็เถอะ
ต่อให้บทเพลงบนโลกใบนี้ จะถูกเขียนจนจบ
ก็อยากให้บทเพลงสุดท้ายส่งไปถึงเธอ
ขนตาของใครสักคน กับการวางแผนใหม่ที่โรยรา
ราตรียังคงยาวไกล จำเป็นต้องเมามาย
หวั่นไหวกว่าเคยในท่าที จนไม่อาจระงับไว้
หากไม่มีจังหวะจะโคน การสนทนาก็ไม่ออกรส
หากหวาดกลัวลูกบอลกระจกแล้วหยิบกีตาร์โปร่งมาแทน
นี่ มองให้ลึกลงไป ถึงความต้องการของเธอด้วยสิ
โปรดอย่ารู้จักฉันเลย อย่าโทษชะตากรรมเลย
โปรดอย่ารู้จักฉันเลย อย่าโทษชะตากรรมเลย
โปรดอย่ารู้จักฉันเลย อย่าโทษชะตากรรมเลย
โปรดอย่าชิงชังฉันเลย
หวั่นไหวกว่าเคยในท่าที จนไม่อาจระงับไว้
เมื่อจังหวะจะโคน การสนทนาก็ไม่ออกรส
หากหวาดกลัวลูกบอลกระจกแล้วหยิบกีตาร์โปร่งมาแทน
ก็ยังเต้นได้อย่างขวยเขิน
มีแต่ความตื้นเขิน ถึงกระนั้นก็ไม่อยากกลับ
อย่าพูดออกมาเลย ไม่เคยชินกับร่างกายนี้อีกแล้ว
เพราะฉันคนนี้ จะต้องเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน
นี่ มองให้ลึกลงไป ถึงความต้องการของเธอด้วยสิ zz