Σ’ έναν κόσμο αδειανό μόνη αισθάνομαι,
κι όποια πόρτα χτυπώ κλείνει και χάνομαι,
που τις νύχτες γυρνώ και σκορπίζομαι,
στου πιοτού τη ζάλη βυθίζομαι.
Μια γυναίκα μεθυσμένη ποιος καταλαβαίνει,
μια γυναίκα που `χει μείνει μόνη, προδομένη,
μια γυναίκα π’ αγαπάει και που νιώθει ξένη,
μια γυναίκα μεθυσμένη ποιος καταλαβαίνει.
Οι βραδιές μοναξιάς μοιάζουν με κόλαση,
να ξεχνώ με πιοτό το πήρα απόφαση,
σε λαθραίες χαρές ψάχνω εκτόνωση,
να ξεφύγω απ’ το χθες, απ’ την απόγνωση.
Μια γυναίκα μεθυσμένη ποιος καταλαβαίνει,
μια γυναίκα που `χει μείνει μόνη, προδομένη,
μια γυναίκα π’ αγαπάει και που νιώθει ξένη,
μια γυναίκα μεθυσμένη ποιος καταλαβαίνει.