Μη μ’ αφήνεις μη,
μόνος θα χαθώ,
όταν πας μακριά
κόβομαι στα δυο.
Είμ’ εγώ σκιά
κι είσ’ εσύ το φως,
είμ’ εγώ καρδιά
κι είσ’ εσύ παλμός,
είμαι συννεφιά
κι είσαι ουρανός,
είμαι εκκλησιά
κι είσ’ εσύ Θεός.
Μη μ’ αφήνεις μη,
μη μ’ αφήνεις μη,
μη μ’ αφήνεις μη,
μη μ’ αφήνεις μη.
Μα κι αν δε μ’ αγαπάς
κι έχεις κουραστεί,
Θεέ μου μη ξεχνάς
ζήσαμε μαζί.
Κι αν δε με πονάς
που είμαι μια πληγή,
έστω μη χτυπάς
και αιμορραγεί.
Κι αν δε μ’ αγαπάς
μη μ’ απαρνηθείς,
πάω όπου πας
ζω εφόσον ζεις.
Μη μ’ αφήνεις μη,
μη μ’ αφήνεις μη,
μη μ’ αφήνεις μη.
Μη μ’ αφήνεις μη,
μόνος θα χαθώ,
όταν πας μακριά
κόβομαι στα δυο.
Είσ’ εσύ πηγή
κι είμ’ εγώ νερό,
είσ’ εσύ κραυγή
κι είμαι η ηχώ,
είσαι η αυγή
κι είμαι δειλινό.
Όλα είσ’ εσύ,
τίποτα εγώ.
Μη μ’ αφήνεις μη,
μη μ’ αφήνεις μη,
μη μ’ αφήνεις μη,
μη μ’ αφήνεις μη.
Μα...