ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
เมื่อนานมาแล้ว
โลกใบใหม่นอกบานหน้าต่าง
ดูขาวโพลนไปหมด
มันช่างดูสว่างสดใส
ความรู้สึกเย็นชาที่ปลายนิ้วมือ
ทุกครั้งที่วันแบบนี้มาถึง
ต่างเฝ้าคอยและปรารถนา
ให้หิมะตกโปรยปราย
กับใจดวงนี้ที่จดจ่อรอคอย
โปรยปรายตลอดทั้งคืน
ค่ำคืนที่เคลือบด้วยสีขาวโพลน
วันที่น่าจดจำ
ภาพงดงามราวกับเป็นของขวัญ
ไม่เคยอยากให้ละลายหายลับไป
เสี้ยวเวลาที่ไม่อยากลืมตาตื่น
กลิ่นไอหอมละมุน
ชวนให้เพ้อถึงภาพของใครบางคน
ภาพที่คนนั้นกำลังเล่าเรื่องราวอย่างน่าประทับใจ
บางครั้งฉันก็ก้าวเดินผ่านความทรวจำเหล่านั้น
กลิ่นหอมละมุนในตอนนั้น
และเสียงนุ่มทุ้มของคุณคนนั้น
หากปลุกฉันภาพนั้นคงจะเลือนลางหายไป
ปรารถนารอวันหิมะตก
กับใจดวงนี้ที่จดจ่อรอคอย
โปรยปรายตลอดทั้งคืน
ค่ำคืนที่เคลือบด้วยสีขาวโพลน
วันที่น่าจดจำ
ภาพงดงามราวกับเป็นของขวัญ
ไม่เคยอยากให้ละลายหายลับไป
เสี้ยวเวลาที่ไม่อยากลืมตาตื่น
กลิ่นไอกอมละมุน
ชวนให้เพ้อถึงภาพของใครบางคน
ใบหน้าชวนฝันของใครบางคนกำลังเรียกชื่อฉัน