Dobra ziemia z miodem w tętnicach
Lecz krew w jej rzekach płynie jak woda.
Ziemia której góry miedziane
Ale nerwy ze stali. 1
Ziemia której dziejami pościgi,
Dwa tysiące stron i jedna 2,
Aż się nie wypali
Już niedługo cały tlen w jej płucach
Przez bieg w pościgu.
Ziemia którą ścigają wrogowie
A ona swych wrogów goni w pościgu.
Ona swych wrogów dogoni, lecz jej wrogowie
Oni nie złapią jej w rękę.
Ta która widzi swe życie przed sobą
Zwisające jak drżący listek.
Ona się obawia,
Lecz jakby nie była wcale stroskana
Odczeka do końca pościgu.
Koniec pościgu chroni się w skalnej szczelinie
I chowa swe oblicze w kryjówce, w kryjówce,
Ale dotrze do swego końca jako słońce
Które nadejdzie ze Wschodu.
A wtedy matki więcej płakać nie będą
Ani po synach ojcowie,
Tak, on nadejdzie
I nogi nasze do wtedy nie zmęczą się
Gonić śladami nadzieji
1. W oryginale: Ale jej nerwy żelazne 2. W oryginale: jeszcze jedna