Θες κάτι να πεις, αλλά είναι μάταιο
Γιατί κανείς δεν ακούει και κανείς δεν σε καταλαβαίνει
Σαν αίχμάλωτος σε καραντίνα, εντελώς απομονωμένος
Και ο έξω κόσμος δεν σε δέχεται και σε αγνοεί
Πηγαίνεις έξω και σκέφτεσαι ότι είναι αδύνατον
Εκεί βρίσκονται άνθρωποι γύρω σου, που σου μοιάζουν
Και ξανασκέφτεσαι ότι τα χέρια σου είναι δεμένα
Αυτή τη φορά όμως έχεις βρει το μαχαίρι σου
Ό,τι σε κρατάει, χάνεται
μαζί κάνουμε τα πάντα δυνατά
θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερα από απλώς μια λέξη
τότε το "εμείς" μπορεί να είναι περισσότερα από μια λέξη
(Ρεφραίν)
Διακρίνεται γη
Την ψάχναμε για πολύ
Θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ περισσότερα
Αφήστε μας να είμαστε μια θάλασσα
Και τα πάντα θα ήταν ένα τίποτα
Αν δεν βρίσκαμε ο ένας τον άλλον
θα 'πρεπε να είμαστε πολύ περισσότερα
Αφήστε μας να είμαστε μια θάλασσα
Να είμαστε μια θάλασσα
Να είμαστε μια θάλασσα
Ας να πούμε αυτό που έχουμε να πούμε
Ας μην σωπαίνουμε όταν πια δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλο
Εμείς είμαστε ο χρόνος που κυλά αιώνια και δεν μας νοιάζει ποιον ενοχλεί
Εμείς συνεχίζουμε μέχρι να μας ακούσει όλη η πόλη
Είμαστε σαν σταγόνες, δεν είμαστε όμως μόνοι
Κάνουμε τρύπες στις πιο καυτές πέτρες
Κάνουμε να κινείται ό,τι μέχρι τώρα ήταν σκεπασμένο με σκόνη
Ακόμη κι όταν λες "δεν πάει άλλο"