Θαμπωθήκαμε
από μαγικά φώτα
αφιερωμένα στων κυμάτων
τις χρυσές κορυφές.
Ριχτήκαμε γελώντας
στην ίδια μας την καταστροφή,
μεθυσμένοι από τη ζωή
και έτοιμοι για εκκίνηση.
Μυρίζεις τη θάλασσα;
Νιώθεις τον άνεμο;
Αισθάνεσαι την καρδιά σου,
που ξεκινάει να χορεύει;
Είμαστε σαν να είχαμε πυρετό
πάνω σε φρικτoύς υφάλους.
Μέσα σε παγερά κύματα έρμαιοι των σειρήνων
περνάνε τα ναυάγια
των άλλων πλοίων
και ακούνε εκεί χιλιάδες τρομπόνια να ηχούν.
Μυρίζεις τη θάλασσα;
Νιώθεις τον άνεμο;
Αισθάνεσαι την καρδιά σου,
που ξεκινάει να χορεύει;
Είμαστε σα τη θάλασσα,
σα τον αφρό της θάλασσας,
που πλημμυρίζει την άμμο
και σβήνει τα ίχνη.
Είμαστε σα την καταιγίδα,
σα τα ουρλιαχτά στον άνεμο,
σα τη καρδιά ενός ανόητου,
ο οποίος ξεκινά να χορεύει.