Αν δεις τους αγγέλους, να πεις πως δεν έχω
κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί,
μούτρα σαν τα δικά μου δεν είναι φτιαγμένα
για του παραδείσου το μαγαζί.
Πνίγομαι, τις τύψεις μου αγκάλιασα κι ήταν θάλασσα.
Νίκησε, στο τέλος σα φταίχτη με καταδίκασε.
Κοίτα με, δεν είμαι πολύ καλά και φαίνομαι,
είπαμε, απόψε να πούμε όσα δε λέγονται.
Κι ύστερα, με ρώτησε αν θα πάω πουθενά
και είπα "σίγουρα, πάω πουθενά και πάω γρήγορα."
Ήθελα να κοιμηθώ να λήξει η κουβέντα, αλλά μάταια,
το φάντασμα της περιμένει κάτω απ' την κουβέρτα.
Και το πάπλωμα μοιάζει αχανές σαν ωκεανός
κι είμαι απ' τα άτομα που ο νους μου σκέφτεται συνεχώς
και παρασκέφτομαι, παίζω σε επανάληψη τα άσχημα
για να νιώσω λίγο δημιουργικός.
Κι αυτό είναι άρρωστο, μπορούσα να τη σώσω,
αλλά λύγισα απ' το βάρος,
στο κρίσιμο σημείο που εκείνη με είχε ανάγκη,
αργοπέθαινε στον πύργο της μοναξιάς
κι εγώ έχανα τη μάχη με τα πιο βαθιά μου άγχη.
Με στοιχειώνει, το ότι τότε την άφησα μόνη
κι όταν την είδα, ήταν κάτασπρη σα σεντόνι.
Πάλι νυχτώνει κι έχω μια φευγαλέα ελπίδα,
πως η αγάπη μετά τον θάνατο δεν τελειώνει.
Αλλά στ' αλήθεια, το σώμα μου στον ύπνο ματώνει
γιατί πιστεύει το μυαλό στα όνειρα και τα παραμύθια.
Νεκρή μου πριγκίπισσα, καληνύχτα.
Στον εφιάλτη μου πεθαίνω ακόμα μια νύχτα.
Κι η μοίρα μου από τότε με ψάχνει,
μ’ ένα ματωμένο νυφικό.
Κι εγώ στο δάσος παίζω κρυφτό
μ’ ένα μπαμπούλα μου, παιδικό.
Αν δεις τους αγγέλους να πεις πως δεν έχω
κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί,
μούτρα σαν τα δικά μου δεν είναι φτιαγμένα
για του παραδείσου το μαγαζί.
Αν δεις τους αγγέλους να πεις πως δεν έχω
κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί.
Το παλτό μου θα πάρω και φεύγω,
δε φοβάμαι την κόλαση, αφού έχω ζήσει στη γη.
Τι σου χρωστάω γλυκιά μου; Ποιά ευθύνη δικιά μου;
Στα όνειρα μου, κοντά μου, πες μου, τι θέλεις απόψε;
Δώσε μια ανάμνηση να γράψω για σένα και ας γυρνάω
σε μονοπάτια που γυρνάν τα σωθικά μου ξανά...
Καμιά φορά τελευταία αρκετή, δεν είσαι πια εκεί,
μα η σκιά σου τριγυρνά στο χαρτί,
γι' αυτό πονά το στυλό σαν καρφί.
Ήμασταν μικροί, τότε που έφυγα
κι έχει ένα βάρος ασήκωτο, πλέον, η απόφαση αυτή.
Κι ότι γράφω στοιχίζει, η δύση αδιάφορο αφήνει τον τυφλό,
άρα πως ζητώ να αγαπήσεις το γραπτό που σου δίνω;
Αφήνω την τελευταία μου πνοή σ' αυτό
κι η σκιά σου ξεφυσάει νευρική για να φύγω.
Και χαραμίζω, το μόνο μου ερέθισμα,
αυτό δεν είναι τέχνη, πλέον αγάπη μου, είναι τέχνασμα·
για να κερδίσω ύπνο και λίγο ακόμη χρόνο,
να μετανιώνω που μπορούσα μα δε σ' έσωσα.
Έχασα τα πάντα, λίγο πριν αρχίσω να γράφω,
είμαι στο βάθος μαντάρα, η ψυχή μου πουτάνα
κι όσο κι αν τάχα γυρνάω σελίδα, γράφω τα ίδια,
πιστεύοντας πως θα με συγχωρέσει το κάρμα.
Κι η μοίρα μου από τότε με ψάχνει,
μ’ ένα ματωμένο νυφικό.
Κι εγώ στο δάσος παίζω κρυφτό
μ’ ένα μπαμπούλα μου, παιδικό.
Αν δεις τους αγγέλους να πεις πως δεν έχω
κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί,
μούτρα σαν τα δικά μου δεν είναι φτιαγμένα
για του παραδείσου το μαγαζί.
Αν δεις τους αγγέλους να πεις πως δεν έχω
κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί.
Το παλτό μου θα πάρω και φεύγω,
δε φοβάμαι την κόλαση, αφού έχω ζήσει στη γη.
Κι εκείνη του 'χε πει σ' αγαπώ...
Μέχρι το θάνατο...
Μόνος θα θαφτώ ζωντανός,
απόψε η τύχη μου σβήνει το φως.
Απόψε οι τοίχοι αποκτήσαν ζωή,
το τέλος απόψε καλεί.
Και στους αγγέλους να πεις πως δεν έχω
κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί,
μούτρα σαν τα δικά μου δεν είναι φτιαγμένα
για του παραδείσου το μαγαζί.
Αν δεις τους αγγέλους να πεις πως δεν έχω
κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί.
Το παλτό μου θα πάρω και φεύγω,
δε φοβάμαι την κόλαση, αφού έχω ζήσει στη γη.