Εσύ, με τα λόγια σαν μαχαίρια
Και σπαθιά και όπλα που χρησιμοποιείς εναντίον μου,
Εσύ, με έκανες πάλι να πέσω,
Με έκανες να νιώσω σαν να είμαι ένα τίποτα.
Εσύ, με τη φωνή σαν τις νυχιές στον πίνακα κιμωλίας
Που με προκαλείς όταν είμαι πληγωμένη.
Εσύ, κοροιδεύοντας έναν πιο αδύναμο άνθρωπο.
Λοιπόν μπορείς να με ισοπεδώσεις
Με ένα απλό φύσημα.
Αλλά δεν ξέρεις, αυτό που δεν γνωρίζεις.
Κάποια μέρα, θα ζω σε μια μεγαλούπολη,
Και εσύ θα είσαι απλά κακιασμένος.
Κάποια μέρα, θα είμαι αρκετά μεγάλη ώστε να μην μπορείς να με χτυπήσεις,
Και εσύ θα είσαι απλά κακιασμένος.
Γιατί πρέπει να είσαι τόσο κακιασμένος;
Εσύ, με τις εναλλαγές στάσεων,
Και το δρόμο των ψεμάτων και της ταπείνωση σου
Εσύ, ξανατόνισες τις σδυναμίες μου,
Λες και δεν τις έχεις ήδη δει.
Περπατάω με το κεφάλι χαμηλωμένο,
Προσπαθώντας να σε αποφύγω γιατί ποτέ δεν θα σε εντυπωσιάσω
Θέλω μονάχα να νιώσω ξανά καλά.
Στοιχηματίζω πως κάποιος σε έσπρωξε,
Κάποιος σε έκανε να νιώθεις το κρύο,
Αλλά ο κύκλος κλείνει εδώ τώρα,
Δεν θα με οδηγήσεις σε αυτό το δρόμο,
Δεν ξέρεις, αυτό που δεν γνωρίζεις.
Και μπορώ να σε φανταστώ σε μερικά χρόνια μέσα σε ένα μπαρ,
Να μιλάς για κάποιο ποδοσφαιρικό ματς,
Με την ίδια μεγάλη δυνατή άποψη αλλά,
Κανείς δεν θα ακούει,
Ξεβρασμένος και με στόμφο για τα ίδια παλία πικρά πράγματα,
Μεθυσμένος και γκρινιάζοντας για το πως δεν μπορώ να τραγουδήσω.
Αλλά δεν είσαι τίποτα παραπάνω από κακιασμένος,
Δεν είσαι τίποτα παραπάνω από κακιασμένος.
Και ένας ψεύτης, και αξιολύπητος και μόνος στη ζωή,
Και κακός, και κακός, και κακός, και κακός.