Όταν ήμουν κορίτσι, είχα μια αγαπημένη ιστορία
της σταρήθρας που ζούσε εκεί που στριφογύριζε το ποτάμι
Η φωνή της μπορούσε να συγκριθεί με των αγγέλων στο μεγαλείο της
αλλά ήταν τυφλή
Ο κορυδαλλός ήταν τυφλός.
Ένας γέρος βασιλιάς ήρθε και την πήρε στο παλάτι του,
όπου οι τοίχοι αστράφταν από χάλκινες και χρυσές τρέσες,
και την τάιζε φρούτα και σπόρια από ένα φιλντισένιο κύπελο και προσευχόταν
"Τραγούδα μου, σταρήθρα μου
τραγούδα μου για ασημένια χαραυγή
λευτέρωσέ με, σταρήθρα μου
και κόσμημα ανεκτίμητο θα σου πάρω,
και ρούχο χρυσοκέντητο από μπροκάρ
και θα σ’αγαπώ όλη τη ζωή αν μου τραγουδάς"
Κάποια μέρα που η σταρήθρα κελαηδούσε κοντά στο νερό
ο βασιλιάς του ήλιου την άκουσε στην πτήση του
και το τραγούδι της τον συγκίνησε τόσο, πού ήλθε και της έδωσε
το δώρο της όρασης,
της έδωσε την όρασή της.
Και αυτή άνοιξε τα μάτια στην λάμψη και τη μεγαλοπρέπεια
του όμορφου νέου θεού, τόσο περήφανου και δυνατού
κι αυτός μίλησε στη σταρήθρα με φωνή μαζί σκληρή και τρυφερή,
"Έλα μαζί,
πέτα με μένα, σταρήθρα μου,
πέτα με μένα στην ασημένια χαραυγή
πέρα απ’ τη θάλλασα που τα δελφίνια γαβγίζουν,
θα χορέψουμε στις κοραλένιες παραλίες,
θα καλοτρώμε δαμάσκηνα και ροδάκινα,
μακριά μόνο όσο φτάνει το βλέμμα σου,
πέτα με μένα"
Αλλά η σταρήθρα είπε όχι
αφού ο γέρος βασιλιάς την αγαπούσε τόσο,
δεν μπορούσε ν’ αντέξει να πληγώσει την περηφάνια του.
Έτσι ο βασιλιάς ήλιος πέταξε πέρα και όταν ο βασιλιάς κατέβηκε κείνη την μέρα,
βρήκε τη σταρήθρα του νεκρή.
Κάθε φορά που άκουγα αυτό το κομμάτι έκλαιγα.
Και τώρα στέκομαι εδώ γουρλωμένη και συννεφιασμένη.
Ω, μόλις όταν νόμισα πως η καρδιά μου ήταν τελικά μουδιασμένη,
ένα όμορφο παλικάρι εμφανίζεται μπροστά μου
τραγουδώντας "Έλα
Ω, δεν θα ΄ρθεις;"
Και τι μπορώ να κάνω αν τελικά για πρώτη φορά
ο ένας για τον οποίο καίγομαι ανταποδώσει την φλόγα;
Αν η αγάπη ήρθε επιτέλους, διάλεξε την χειρότερη ώρα
Ακόμα ξέρω
πρέπει να φύγω.
Πέτα μακριά, σταρήθρα
πέτα μακριά στην ασημένια χαραυγή.
Αν μείνω, θα μεγαλώσω και το σκοτάδι θα καταριέμαι,
έτσι διαλέγω το πέρα όπου οι μέρες δεν θα με δεσμέυουν
Ξέρω αφήνω πίσω μου πληγές,
μα δεν θ’ αφήσω τ’ αύριο να με βρει
έτσι πίσω.
Πριν το παρελθόν μου μπορέσει ξανά να με τυφλώσει,
πετώ μακριά
Και δεν θα περιμένουμε να πούμε αντίο,
το όμορφο παλικάρι μου κι εγώ.