Me so’ sunnato ch’èro nu pittóre,
(ah, dint’o suónno l’ ha vuluto Dio!)
e cu ’e mèglie culure de l’ammóre
io te pittavo dint’o còre mio.
Pe vócca te facévo nu caròfano
russo schiavóne, ’o mèglio ca nce sta’;
po dòppo me fermavo; e cuntemplànnote
penzavo: È bèlla, ca se po pittà!
E stu suónno durava! E tu venive
bèlla, cchiù bèlla ca ’o pensiéro dice;
e me guardave... e pare ca redive
vedènnote stu còe pe curnice!
E chisto còre, ca te déva ’e pàlpete,
cómme t’e ddà, dànnome ’a vita a mme,
me facéa quase ’mmaggenà, pittànnote,
ch' io te crïasse, a ppòco a ppóco, a tte!