Μέσα στα πεδία των ουλών και των πληγών
Λαμπυρίζοντας με ένα χαμηλό φως του ανύπαρκτου
Τι ηρεμία! Τι γλυκιά ειρήνη ! Τι εσωτερική γαλήνη !
Τι ανώτατη ευτυχία και ειλικρινής ευδαιμονία !
Για να φτάσουμε πέρα από τον ιστό του πνευματικού δόλου
Που η ανθρωπότητα ύφαινε για την χιλιετία
Και το πρόσωπο η πιο απαίσια αλήθεια από όλες
Κάθε όνειρο θρυμματισμένο, πατημένο και χαμένο
Κάθε λέξη αποσιωπημένη για πάντα, και ακόμη περισσότερο
Κατηφόρα, επιστροφή στο άριστο, χυδαίο, όμορφο κενό