Маятник вечности [Mayatnik vechnosti] [Polish translation]

Który to już raz w urzeczonej sali

Na śliskim, chwiejnym trapezie,

Niby lalka z gutaperki

Lecę pod samą kopułę

Żeby wykonać salto ze zmrożonym sercem

I by wycofać się, oczywiście, już jest za późno

Goreją skronie i nerwy napięte do granic

I śrut brzmi coraz donośniej i trwożliwie

I zastyga krew pod skórą

I widzę gwiazdy jak powoli spadają

Jesteś gdzieś w pobliżu w burzliwym niebie,

Za cyferblatem zaćmienia księżyca

Poprzez mgłę i pochmurną północ

Śpieszysz mi z pomocą

By fałszywemu ruchowi zapobiec

Zagubione w czasie, ogrzane przez złote promienie

Małe piórko leci nad oceanem bezbrzeżnym

Wahadło niewidoczne kołysze się cicho

między rozpaczą a nadzieją nową

W polarnych lodach zamarzły statki

Pisarz zmarł nie ukończywszy powieści

A motorniczy metra prowadzi swój pociąg

Z zamkniętymi oczami przez ciemność i pustkę

Do ziemi ognistej

I pośród dymiących zgliszczy

Znowu znajdą tylko jedną czarną skrzynkę

Chroniącą świadectwa bezsensowne

A obok niego śmieszny kawałek cienkiej wstążki

Z niebieskiego jedwabiu

Zastygła na skraju przepaści, słyszę smutny twój głos

Małe piórko leci nad oceanem bezbrzeżnym

Wahadło niewidoczne kołysze się cicho

między rozpaczą a nadzieją nową

Chodź, licząc gwiazdy na wietrze,

Będziemy pić kawę z plastikowych kubków

Chwytać wargami pierwsze płatki śniegu

I obejmować się nawzajem zmarzniętymi rękoma

Póki jeszcze jesteśmy przy życiu

Jeśli pociemnieje horyzont i przyjdzie czas się pożegnać

Mały pióro pochwyci białoskrzydła mewa

A wahadło wieczności będzie się dalej kołysać

Między radością a smutkiem nowym