Κάτω στον Πειραιά,
στα Καμίνια.
Φτώχεια καλή καρδιά,
μα και γκρίνια.
Μάζεψα μια βραδιά
τα σαΐνια
κι ήρθα κρυφά,
τον παλιό μου καημό
να σου πω.
(Ρεφρέν)
Μάτια βουρκωμένα,
παραπονεμένα,
δίχως αγάπη και πόνο
κανένας δεν ζει.
Μάτια βουρκωμένα,
πάρτε με κι εμένα,
πάρτε με τώρα, να πάμε
στο κόσμο μαζί.
Κάτω στον Πειραιά,
στο μουράγιο.
Είπα να σκοτωθώ,
μα τον άγιο.
Μα έκανα υπομονή
και κουράγιο
κι ήρθα κρυφά
τον παλιό μου καημό
να σου πω.