Μαθήματα Πτώσης [Mathimata ptosis] lyrics

Στα 21 είπα για μένα τέλος πια τα απωθημένα

Δεν θ' αντιδρώ νευρικά θα σκέφτομαι λογικά

Έτσι στα 22 μια σχέση διετίας έκλεισα με έναν να προσέχεις και να' σαι καλά

Αλλά απόψε πνίγομαι από εκείνα που ποτέ δεν είπα ξανά με πονά μια πληγή που έχω στο χέρι μια πληγή που κανένας δεν ξέρει από 'ταν έσπασα μια κούπα καφέ από τα νεύρα στα 17

Φίλε,στα όρια μ' έφερνε εκείνη μονάχα κάθε φορά που να μιλήσει δεν μπορούσε τάχα

ήταν το πιο αιματηρό ρομάντζο και το χρόνο θα γυρίσω πίσω με κάθε κόστος για να την βρώ

γιατί να γράψω αφιλτράριστα δεν γίνεται πια όσα έχω γράψει για τις άλλες ξεχειλίζουν σιγουριά

τα πιο ανώριμα κουπλέ μου είναι τα πιο αληθινά

γιατί ανήκουν σε μια εποχή που ακόμα έκανα όνειρα

μελωδίες γράφω δίχως αρμονία οι νότες στο κεφάλι μου παραφωνούν προσπάθησα να γράψω ένα στίχο αλλά αυτά δεν είναι στίχοι είναι ζόρια που ομοιοκαταληκτούν

έτσι μ' έμαθε κάθε φορά που το χέρι της δεν μου έδινε

κάθε φορά που μάθαινα πως τα λίγα μου αρκούν πες μου γιατί όμως τα λόγια της στα δύσκολα στους δρόμους του μυαλού μου αντηχούν?

μου λεγε "μάθε να πετάς"

της λέω "αν είναι να φύγεις μην μου μιλάς"

"μα εσύ μη σταματάς όταν φεύγω και θέλω να σε μάθω να πετάς" έλεγε

μα "φοβόμουνα και έτσι κατάφερα να μάθω μόνο να πέφτω"

μου λεγε "μην με ζητάς μίσησέ με αν θες μα να θυμάσαι ότι ο έρωτας είναι μεγάλος ψεύτης

τον εμπιστεύεσαι,

πλάτη γυρνάς,

κλείνεις μάτια μα αν αφεθείς προς τα πίσω πάντοτε πέφτεις"

και ξέρεις τι ήταν για μένα αυτή φίλε?

το πιο γλυκό μου γαμημένο λάθος

το πιο αιματηρό μου πάθος

το πιο μεγάλο μου άγχος

η πιο πουτάνα η πιο κυρία

της έμπνευσής μου άορτη αρτηρία

η πιο όμορφη αμαρτία

είναι μια αόρατη πληγή κάτω από το δέρμα μου

ήταν η αρχή μου και το γαμημένο τέρμα μου

αυτό το άρρωστο χαμόγελο στα χείλη της όταν το βέλος με χτυπά στη αχείλειο πτέρνα μου

έχω αδύναμα φτερά και ένα κενό που μαρτυρά ότι μου λείπουνε τα βράδια μας στην παιδική χαρά

τα παράπονά της και το βλέμμα

όταν μέσα της πονά του κορμιού της την φθορά

τα σημάδια στο λαιμό τα ρημάδια μας

εγώ το μισογεμάτο ποτήρι που πια είναι κενό

το κρασί μου που ξεχείλισε νερό

το θυμό της το τσιγάρο της που στο τασάκι άφησε μισό

την μισώ γιατί τόσο την είχα αγαπήσει πιο πολύ απ' όσο τόλμησα ποτέ να παραδεχτώ

την είχα μούσα και την χρησιμοποιούσα ώσπου στην πτώση μου με έκανε να εθιστώ

με το φως κλειστό

πονάν οι γρατζουνιές

τα φιλιά μας γίναν πλέον δαγκωνιές

οι έρωτες που γίναν εμμονές

δηλητηριάζουν το κρασί που πίνεις

μα να κόψω τα φτερά μου δεν μ' αφήνεις....

πτήση -πτώση πτήση-πτώση πτήση-πτώση .....