ไม่อยากจะเห็นด้วยซ้ำ ภาพติดตาที่ร้อยเรียง
เปล่งแสงสีฟ้าเรืองจนบดบังสายตา
ร่างกายกับจิตใจสวนทางกัน
และไม่อาจแบกรับสิ่งใดได้อีก
คร่ำครวญว่า "พอกันทีกับคำสัญญา"
เฝ้ามองเมฆหมอกก่อนที่มันจะเอ่อล้น
แค่อยากจะสิ้นสุดการหวนคืนที่ไม่ได้รับผลตอบแทนเท่านั้นเอง
อยากจะเฉาไปกับความผิดหวัง
ถึงปิดบังก็ไร้ความหมาย
ใครก็ได้ อยากจะทำให้กระจ่าง
โดยไม่รู้จักความกล้าที่จะทำลาย
แต่ก็เข้าใจ เข้าใจดี
ว่าไม่เคยเป็นไปได้ แค่นั้นเอง
ไม่อาจไปถึงปลายทาง จนกว่าจะเป็นจริงในสักวัน
ทุกครั้งที่ข้ามผ่าน ก็จะร้องออกมาเป็นเพลง
ได้แต่วิงวอนจากดินแดนห่างไกล ด้วยความอาวรณ์ที่ไม่อาจกลั่นเป็นหยาดน้ำตา
กระโจนลงไปเพราะความลักลั่น แล้วมุ่งไปจนสุดทาง
จะได้พบในความฝันจนแนบชิดหรือเปล่านะ
ไม่ต้องตามหาหรอก อย่าตามหาเลย
ตอนนี้ ช่วยลบความจำฉันที
ผูกมัดไว้ด้วยเรื่องสวยหรูเฝือ ๆ
ไม่มีเวลาสำหรับคำพูดอ้อมค้อมอีกแล้ว
อาจจะผิดเวลา แต่ก็ขอพูดหน่อยเถอะ
บทเพลงตื้นเขิน อัดแน่นด้วยความเปราะบางของความคิดไม่รู้จบ
เพื่อเธอ และเพื่อฉัน
ไม่อาจไปถึงปลายทาง จนกว่าจะเป็นจริงในสักวัน
ทุกครั้งที่ข้ามผ่าน ก็จะร้องออกมาเป็นเพลง
ได้แต่วิงวอนจากดินแดนห่างไกล ด้วยความอาวรณ์ที่ไม่อาจกลั่นเป็นหยาดน้ำตา
กระโจนลงไปเพราะความลักลั่น แล้วมุ่งไปจนสุดทาง
จะได้พบในความฝันจนแนบชิดหรือเปล่านะ
ไม่ต้องตามหาหรอก อย่าตามหาเลย
ตอนนี้ ช่วยลบความจำฉันที
ทุกสิ่งที่เธอกำลังแบกรับอยู่ เก็บไว้ที่ฉันเถอะ
ทั้งโชคชะตาและเวลาในห้วงอวกาศ ไม่จำเป็นอีกต่อไป
ถึงจะระบายสีที่บางเบาดุจอากาศ ฉันก็เข้าใจ
รู้ตัวอีกที มันก็เป็นแค่ภาพลวง
แต่จะขออยู่ตรงนี้เรื่อยไป
ฉันเชื่อนะ ให้ฉันเชื่อเถอะ
ทุกครั้งที่ร้องเพลง เราจะได้พบเจอกัน
ทำไมกัน ถึงได้มีแต่สิ่งที่มองไม่เห็น
ฉันปักใจเชื่อไปแล้ว
แต่อะไรต่อมิอะไรที่เธอให้มา
ทั้งความเพ้อฝัน ชะตากรรม และเสียงสั้น ๆ นั้น
ก็ได้ทำให้ฉันที่ไม่อาจเอ่ยคำ มีชีวิตขึ้นมาแล้ว
จะเอ่อล้นต่อไปราวกับคำลวง
ฉันค้นพบแล้ว