Αν κάθε βραδυ ξυπνάς λουσμένη στον ιδρώτα...
αν η μοναξιά σ' αγκαλιάζει σαν τον εραστή κάθε βράδυ...
αν διχως λογο οι βλεφαριδες σου ποτιζονται απο τα δακρυα σου...
αν αρχιζεις να καταλαβαινεις τη μητερα σου ή να της δίνεις δίκιο...
αν νιώθεις πως πετάς την καρδιά σου όπως ένα τσαλακωμένο γράμμα...
κι αισθάνεσαι μόνη και εγκαταλελειμμένη...
αγκαλιασε τοτε το παιδι που εχεις μεσα σου...
και θα σου εξηγησει πώς ειναι οι ανθρωποι...
(x2)
τα χερια είναι αμαρτωλά...
οι γλωσσες ειναι αμαρτωλές...
αυτη ειναι μια φωτια της συγχρονης εποχης
ενος κοσμου αμαρτωλού...
Κανεις μας δεν ειναι αθώος...
Κανεις μας δεν ειναι αθώος...