Υπάρχουν μίλια ξηράς μπροστά μας
Και πεθαίνουμε σε κάθε καινούριο βήμα που κάνουμε
Πεθαίνουμε με κάθε καινούρια ανάσα που παίρνουμε
Κι εγώ θα μπω στη σειρά
Η πλάτη ενός αγνώστου, το μόνο που βλέπω
Βρίσκεται μόλις λίγα πόδια εμπρός μου
Και θα κοιτάζω δεξιά-αριστερά κάποιες φορές
Μα θα μπω στη σειρά
Πλέον κανείς δεν κοιτά ψηλά
Γιατί μπορεί και να σου μπεί καμιά σταγόνα βροχής στο μάτι
Κι οι Ουρανοί απαγορεύουν να σε δούν οι άλλοι να κλαίς
Καθώς μπαίνουμε στη σειρά
Και κάθε χρόνο, την ίδια εποχή
Η σειρά θα οδεύει προς τη προβλήτα του ωκεανού
Και θα τη διανύει ώσπου να πέσει στη θάλασσα
Έπειτα, θα αποκοιμιόμαστε
Και καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της ξηράς
Κι οι ωκεάνιοι τάφοι μας βρίσκονται ακριβώς πέρα από την άμμο
Κάνω μια ερώτηση στον εαυτό μου
"Γιατί μπαίνω στη σειρά;"
Ύστερα, έξω από την άκρη του ματιού μου
Βλέπω ένα διαστημόπλοιο στον ουρανό
Κι ακούω μια φωνή μες το κεφάλι μου:
"Ακολούθησε εμένα, καλύτερα
Ακολούθησε εμένα, καλύτερα
Ακολούθησε εμένα"
Μα ύστερα, θα ξεκινήσουν οι εχθροπραξίες
με τον ομόλογό μου, μέσα στο κεφάλι μου
Κι οι δίχως συναίσθημα παρελαύνοντες θα ψέλνουν τη φράση:
"Αυτή η σειρά, είναι ο μόνος τρόπος"
Κατόπιν, αρχίζω να κατηφορίζω στην άμμο
Με τα μάτια μου κολλημένα στο τέλος της ξηράς
Μα ξανά η φωνή μες το κεφάλι μου, λέει:
"Ακολούθησε εμένα, καλύτερα
Ακολούθησε εμένα, καλύτερα
Ακολούθησε εμένα
Ακολούθησε εμένα, καλύτερα" [x5]
Πάρε με ψηλά και σφράγισε τη πόρτα
Δεν θέλω άλλο πια να παρελαύνω εδώ
Συνειδητοποιώ πως ετούτη η σειρά είναι νεκρή
Γι' αυτό θα ακολουθήσω Εσένα, καλύτερα
Έτσι, λοιπόν, Εσύ με βάζεις πίσω στη θέση μου
Για να μπορέσω να ξεκινήσω ακόμα μία μέρα
Και, για ακόμα μια φορά, θα βρεθώ
Σε μια πορεία προς τη θάλασσα