Manewry lyrics

Bez ruchu każą tkwić nam tu,

Jak długo – nie pamiętam już;

Brak nam powietrza słów i snu,

W gardłach – zaschniętej śliny kurz.

Jak okiem sięgnąć w strony dwie –

Okopów linie ciągną się,

A my czekamy – mija czas

I do ataku wciąż nie posyłają nas.

Powiecie – śpieszyć się nie ma gdzie!

I to jest prawda – co tu kryć?

Lecz gdy w okopy nas się śle

To kiedyś atak musi być!

Jedna jest tylko droga stąd,

Gdzie horyzonty wrogie się mglą;

Inaczej zaś polowy sąd,

A dać się swoim – to już gruby błąd!

Wszak to manewry tylko są,

Na wzgórzach lornet błyszczą szkła,

Wszystko jest strategiczną grą,

W której brać udział muszę ja!

Kolega pyta raz po raz:

– Co będzie, jeśli trafią nas?

Odpowiedź jedna musi być:

– Po prostu nie będziemy żyć!

Krzyk! I ruszamy do ataku

Na odsłonięte stoki wzgórz,

Wokół wybuchy czarnych krzaków,

Dym! Huk! I nic nie widać już!

W głowie panicznie mi się trzepie,

Jak w klatce ptak spłoszony – puls –

Więc żyję! Czy to naboje ślepe?

Czy może to ślepota kul?!

Wtem w miejscu zatrzymuję się.

Gdzie jest przyjaciel, gdzie jest wróg?!

Nie widzę go! On widzi mnie!

Strzał! Ból! I lecę z nóg!

Leżę – przy ziemi trzymam twarz,

Swój własny oddech czuję z niej;

Z dali, co mój wchłonęła wrzask

Idą sanitariusze trzej…

Co chwila słyszę suchy strzał,

Wstrzymuję przerażony dech…

To tych, co przeżyli boju szał,

Dobija tamtych trzech!

Już są tuż tuż! Zastygam i –

Podchodzą, nachylają się…

Widzę znajome twarze trzy…

Strzał! Dobili mnie.

– Zbudź się – Otwieram oczy – pole –

Kolega – okop – flagi żerdź.

Zmrok. Wciąż czekamy na swą kolej.

Żyjemy – śniąc śmierć.