Τα παλιρροϊκά κύματα δεν ικετεύουν για συγχώρεση
κι ας συνθλίβονται στο δρόμο που χαράσσουν.
Ο πατέρας απολάμβανε συγκρούσεις, άλλοι αποχωρούσαν.
Μια χιονονιφάδα πέφτει κατά το Μάιο
και οι πύλες τώρα ανοίγουν καθώς πάλλονται οι καμπάνες,
επειδή ο ευκαιριακός ήρωας υποκλίνεται για τελευταία φορά.
Αντίο, προς το παρόν.
Η φύση έχει τη δική της θρησκεία: ύμνους επίγειους.
Ο πατέρας ελέγχεται από βαθύ διχασμό, οι νέοι υποκρίνονται,
οι γέροι αντιλαμβάνονται.
Και ο ουρανός ανατέλλει, σκιερό φως άπωθεν της πόλης.
Όλα επέρχονται
επειδή ο ευκαιριακός ήρωας υποκλίνεται για τελευταία φορά.
Αντίο, προς το παρόν.
Και τον δρόμο,
ο γέρος άνδρας σμίλευσε.
Τους σπασμένους οδοδείκτες καθ'οδόν,
τα σκουριασμένα σήματα, αυτά εγώ κληρονόμησα.
Με καθοδηγούσε, με αγάπη, τη δική του μέθοδο.
Τώρα ο ευκαιριακός ήρωας υποκλίνεται για τελευταία φορά
καθώς πέφτει κάτω η αυλαία.
Πιστεύω πως για τώρα απλώς αποχαιρετώ.