Belki dümdüz kesen güneşin rengiyle
Durduğum ara yolu dolması.
Belki de havadan ya da onun gibi bir şey
Ama anne, bu aralar hep aklımdasın.
Başına iş açmak istemiyorum, lütfen beni de kendini de üzme.
Rice etmiyorum veya "Seni unutamıyorum" da demiyorum.
Eğilmiş ve bükülmüş bu yerde yürümüyorum ama hala,
Anne, bu aralar hep aklımdasın.
Kafam dumanlı, düşüncelerim kısıtlı da olsa,
Nerede olduğun beni ne darlıyor ne de üzüntüye boğuyor.
Yarın kiminle yan yana yürüyeceğin bile umrumda değil.
Ama anne, bu aralar hep aklımdasın
Senden evet ve hayır gibi kesin cevaplar istemiyorum.
Gitmen için arıyorum, başka hiç yerim yok, nolur anla.
Kendime fısıldıyorum ki bilmiyormuş gibi davranabileyim.
Anne, bu aralar hep aklımdasın.
Sabahları kalktığında ve aynana baktığında,
Biliyorsun yanında, yakınında olmayacağım.
Bir tek şunu merak ediyorum, kendini sürekli aklında olduğun kişinin
Gördüğü kadar net görebiliyor musun?