Φαντάσου μια σκοτεινή περίοδο, εκεί χωρίς αγάπη
στην αναζήτηση μιας νύχτας φτιαγμένης για πιοτό
και να κάνεις ολόκληρη τη ζωή σου ένα ποτήρι
και να περιμένεις μια ανατολή για να κοιμηθείς.
Και είναι μελαγχολία,
Σε ακολουθεί κατά πόδας,
σ' αφήνει μετά από μια ώρα,
αλλά εσύ ξέρεις ότι θα επιστρέψει.
Φαντάσου έναν φίλο που τώρα πρέπει να φύγει,
πιθανότατα δεν θα τον ξανακούσεις πια:
δεν ξέρεις αν (πρέπει) να κλάψεις ή να προσπαθήσεις να αστείευτείς
δεν λές τίποτα και έχεις χίλια πράγματα να πείς.
Και είναι μελαγχολία
να σου κάνει συντροφιά,
σου ρίχνει πάντα δίκιο,
αλλά σε αντάλλαγμα μετά ποιος ξέρει τί ζητά;
και είναι μελαγχολία, μια ώρα που φεύγει μακριά
ή ένα χρόνο για να ξεχάσουμε,
μονάχοι στο πίσω μέρος ενός συνοικιακού (στεκιού).
Φαντάσου οτι μια μέρα ξαφνικά στο δρόμο
αναρωτιέσαι αν είναι μόνο αυτό η ζωή,
μιλάς μια γλώσσα που για τους άλλους είναι λάνθασμένη
ακόμα και παραμένοντας στα εκατό μέτρα από το σπίτι.
Και είναι μελαγχολία
φίλη ή όχι αν είναι
είναι αυτό που σου έχει απομένει
όταν ο κόσμος δεν σου είναι αρκετός,
και είναι μελαγχολία
και είναι τα προάστια της πόλης
είναι η μόνη που διαισθάνεται
αν είσαι χάλια πραγματικά.
Φαντάσου οτι τώρα, μετά από πολλά λόγια,
πίσω από την πόρτα που σε περιμένει είναι η αγάπη
τι μπορείς να κάνεις, ήταν ήδη όλα προγραμματισμένα
στο τέλος είναι ξεκάθαρο ότι εμείς ζούμε γι 'αυτό.
Φαντάσου ο κόσμος για ένα μήνα ή μια στιγμή
να σε ξεχάσει σχεδόν ολοκληρωτικά
τα βράδια στο σπίτι, μόνος σαν το σκυλί
τρώς κάτι ίσα για να μην πεθάνεις.
Και είναι μελαγχολία
ολονών, λίγο και δική μου
είναι η μόνη που περιμένει
όταν ο καιρός περνά βιαστικά,
και είναι μελαγχολία
μαζί της σε παίρνει μακριά,
είναι ένα τρένο λίγο μαγεμένο
που παίρνεις μόνο αν έχεις κάνει λάθος.