Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα πετά
εκεί όλη μου η ψυχή μες στη μελαγχολία
Έχεις φύγει και δεν ξέρω πώς είναι,
καταραμένε έρωτα τον χιλίων γιατί
και ο χρόνος το ξέρεις; Το ξέρεις ότι πετάει μακρυά.
Μα τι μαρτύριο που είσαι, αστέρι μου
διασκέδαση που θα μου δώσεις
χαρές, λύπες και πόσα πολλά προβλήματα...
Αλλά θα ξανακάνουμε έρωτα μέχρι να μας κάνει κακό
και θα τραγουδήσουμε τον έρωτα μέχρι εκεί που μπορεί να ακουστεί
και θα ξαναδώσουμε στον έρωτα το χρόνο για να ονειρευτεί
Εγώ χωρίς εσένα?
Όχι, δεν μπορώ πλέον να ζω, να γελώ...
Ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα τρέχει
μία ζωή στο καρουσέλ με την καρδιά πάντα να ακολουθεί
γύρνα εδώ σε μένα χωρίς εμπάθεια,
καταραμένε έρωτα των χιλίων χρωμάτων
ο χρόνος το ξέρεις; Το ξέρεις ότι πετάει μακρυά...
Μα τι μαρτύριο που είσαι, όμορφη μου
σύγχυση που θα μου δώσεις
δάκρυα, αίμα και πόσα πολλά προβλήματα...
Αλλά θα ξανακάνουμε έρωτα μέχρι να μας κάνει κακό
και θα τραγουδήσουμε τον έρωτα μέχρι εκεί που μπορεί να ακουστεί
και θα ξαναδώσουμε στον έρωτα το χρόνο για να ονειρευτεί
Εγώ χωρίς εσένα?
Όχι, δεν μπορώ πλέον να ζω, να γελώ...