Να μιλάμε για ερείπια και αγκάθια,
να μιλάμε για σκόνη και πληγές,
για τον φόβο μου για τα ύψη,
για ό,τι θέλεις, αλλά να μιλάμε.
Για όλα εκτός από τον χρόνο,
που γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλα.
Να μιλάμε για να μην ακούμε ο ένας τον άλλο,
να πίνουμε για να μην κοιταζόμαστε,
μιλώντας περνούν οι μέρες
που μας μένουν για να φύγουμε.
Εγώ στο βρόχο της λήθης σου,
εσύ στην παγίδα των ενστίκτων μου.
Καταραμένη γλύκα η δική σου
Καταραμένη γλύκα η δική σου
Καταραμένη γλύκα η δική σου
Μου μιλάς για ερείπια και αγκάθια,
καρφώνεις τη σκόνη στην πληγή,
με κατηγορείς για τα ύψη
που βλέπεις από τα παπούτσια σου.
Δεν θέλεις να μιλάς για τον χρόνο
αν και είναι με το μέρος μας
και μιλάς για να μη με ακούς
και πίνεις για να μη με βλέπεις,
εγώ σωπαίνω και κλαίω και πίνω.
Δεν κάνω ανακωχή ούτε κατηγορώ
και δεν είναι από κακία τ' ορκίζομαι,
είναι που με διασκεδάζει το παιχνίδι.
Καταραμένη γλύκα η δική μου
Καταραμένη γλύκα η δική μου
Καταραμένη γλύκα η δική μου
Καταραμένη γλύκα η δική μας.