Μία άνοιξη, δύο καλοκαίρια
εφτά χειμώνες και μία κόλαση
πονάνε τόσο, με πονάς τόσο
Ένα ορυχείο από αναμνήσεις
χωρίς νόημα, έρχεται το κρύο
πονάει τόσο, με πονάς τόσο
Επινόησες πεταλούδες
και τώρα είμαστε δύο ξένοι
Μου υποσχέθηκες τόσα πράγματα
που εντέλει τώρα μου κάνουν κακό
Μία μόνη πληγή από αυτόν τον αποχαιρετισμό,
μόνο μία καρδιά που δεν ήταν αρκετή
Ένα εκατομμύριο φιλιά
χάνουν τη ζωή τους
και άλλη μια καρδιά
που έφυγε ξαφνικά
Θα το άφηνα στην τύχη
να μην σε βλέπω
Πόσο εύκολα εσύ με ξεχνάς
πόσο μπορεί να είναι τόσο δυνατό όσο το νιώθω
το πόσο εύκολα εσύ με ξεχνάς
Ο καταραμένος αποχαιρετισμός σου,
ο καταραμένος αποχαιρετισμός σου
Αυτή η λέξη παραλύει τον χρόνο
κάθε δευτερόλεπτο που γίνεται χρόνος
και την καταριέμαι για πόνο
και σε καταριέμαι επειδή μου έκανες κακό
Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να
ονειρεύομαι και να ονειρεύομαι μαζί σου
Ας πάρει αυτήν την λέξη ο άνεμος
(oh, oh)
Μία μόνη πληγή από αυτόν τον αποχαιρετισμό,
μόνο μία καρδιά που δεν ήταν αρκετή
Ένα εκατομμύριο φιλιά
χάνουν τη ζωή τους
και άλλη μια καρδιά
που έφυγε ξαφνικά
Θα το άφηνα στην τύχη
να μην σε βλέπω
Πόσο εύκολα εσύ με ξεχνάς
πόσο μπορεί να είναι τόσο δυνατό όσο το νιώθω
το πόσο εύκολα εσύ με ξεχνάς
Ο καταραμένος αποχαιρετισμός σου,
ο καταραμένος αποχαιρετισμός σου
Επινόησες πεταλούδες
και τώρα είμαστε δύο ξένοι