Όταν η βροχή
φυσά στο πρόσωπό σου
και άπας ο κόσμος
εμπλέκεται στα πόδια σου,
εγώ θα μπορούσα να σου προσφέρω
μια θερμή αγακαλιά
για να σε πείσω να αισθανθείς την αγάπη μου.
Όταν οι νυκτερινές σκιές
και τα άστρα εξαφανιστούν
και δεν υπάρξει κανείς
να στεγνώσει τα δάκρυά σου,
εγώ θα μπορούσα να σε κρατήσω
για ένα εκατομμύριο χρόνια
για να σε πείσω να αισθανθείς την αγάπη μου.
Εγώ ξέρω πως εσύ
δεν έχεις
ακόμη αποφασίσει.
Όμως, εγώ ποτέ δεν
θα σε έβλαπτα.
Το γνώριζα
από τη στιγμή
που συναντηθήκαμε.
Αναμφίβολα, μόνο στη σκέψη μου
εσύ ανήκεις.
Θα πεινούσα,
θα μελανιαζόμουν,
θα κατέληγα να σέρνομαι
στη λεωφόρο.
Όχι, δεν υπάρχει τίποτα
που δεν θα έκανα
για να σε πείσω να αισθανθείς την αγάπη μου.
Οι καταιγίδες οργιάζουν
στην αειφόρο θάλασσα
και στη Λεωφόρο της Μετάνοιας.
Μολονότι άνεμοι αλλαγής
ξεχύνονται άγρια και ελεύθερα,
εσύ δεν έχεις δει ακόμη τίποτα
όπως εγώ.
Εγώ θα μπορούσα να σε χαροποιήσω,
να υλοποιήσω τα όνειρά σου.
Τίποτα που δεν θα έκανα
θα έφθανε στα πέρατα
της οικουμένης για χάρη σου,
για να σε πείσω να αισθανθείς την αγάπη μου.