Μάτια κλειστά
παίρνουν ανάσα να ξεχάσουν
ό,τι έχουν πει.
Χείλη στεγνά
κλείσαν πικρά, πώς να ξεχάσουν
ό,τι έχουν ζήσει,
μια φορά
κάποιον καιρό τώρα χαμένο
μες την λησμονιά.
Καρδιά κρυφή
όσο και αν θέλει πώς να ξεχάσει
ό,τι δεν ξεχνά.
Μ’ ένα κύμα θα 'ρθω να σε δω
και αν έχει θεριό στο δρόμο μου,
θα πετάξω,
πάντα ο ουρανός να’ ναι ανοιχτός
και θα σε φτάσω.
Μάτια στεγνά
έχουν αλλάξει τούτο το κύμα
δεν τα φτάνει πια.
Όμως καμιά φορά
μία σταγόνα σπάει και πέτρα
σπάει και κόκαλα.
Χείλη ξερά
έχουν γευτεί πίκρα και αίμα,
δεν τα φτάνεις πια.
Λάθη παλιά
πιάσαν στεριά πάνω σε πέτρα,
βγάλαν ρίζα βαθιά.
Μ’ ένα κύμα θα 'ρθω να σε δω
και αν έχει θεριό στο δρόμο μου,
θα πετάξω,
πάντα ο ουρανός να’ ναι ανοιχτός
και θα σε φτάσω.
Μάτια κλειστά
έχουν αλλάξει όσο και αν θέλουν
δεν σε βλέπουν όπως παλιά.