Πάνω στου βότσαλου τη ράχη παίζει λύρα
ένας ξυπόλητος βοριάς τραγουδιστής
με την ανάσα του σου στέλνει την αρμύρα
και τους ανθούς της λεμονιάς για να λουστείς.
Ξανθό κοχύλι που όλο πάει κι επιστρέφει
Δεκαπενταύγουστο με φύκια στο ζωνάρι
Κρυφά ξυπνάς σαν μουσική στου νου το ντέφι
και στα μαλλιά σου του μαΐστρου το τροπάρι.
Μα σαν ανάψει του ουρανού το πυροφάνι
είσαι αυτό που θέλω μόνο και μου φτάνει.
Μέσα στα φύκια μόνη κρύβεσαι, το ξέρω
και καρτεράς ζεστό του νότου το στεφάνι
Πες μου τι θέλεις απ’ την Πόλη να σου φέρω
με τα δυο χέρια μου στη γη σου πυροφάνι.