Fætur mínir skeika í skini silfurmána
sem bíður mér þögullar nætur.
En lítil stúlka illa lætur og stígur villtan
vangadans við nóttina.
Hratt hún dansar í hundrað hringi
meðan myrkrið magnast upp
í kringum hana og innra með henni
og henni líður betur.
Hún veit hvað hún vill
og hún veit hvað hún getur.
Hún gerir það mikið,
hún fer yfir strikið.
Týnd í sýndarveruleika.
Reika í óraunveruleika
og leik mér að því sem ekki er.
Veik og sama hver, allir vilja bjarga mér
á meðan ég vil farga því sem er.
Sólin sest og hún blotnar,
sólin rís og hún brotnar.
Hún líkist ekki neinum í hundrað og einum,
en á föstudögum trúlofast hún nóttinni.