Μες στο κλάμα της πόλης σκονισμένο πρωί
κι οι άνθρωποι πουλιά τρομαγμένα
κυνηγούν σαν αγρίμια μια μερίδα ζωή
και κανείς δε ρωτάει για σένα.
(×2):
Μάη μου, μάη μου, γι' αυτή την πόλη που κλαίει
μόνο η αγάπη μας, μόνο η αγάπη μας, μόνο η αγάπη δε φταίει.
Τα καυτά σου τα νιάτα μες στα χέρια κρατώ
σαν κοχύλια στον ήλιο ανοιγμένα
κι αν πεθαίνει η πόλη που δεν έχει ουρανό,
παίρνω φως και ζωή από σένα.
(×3):
Μάη μου, μάη μου, γι' αυτή την πόλη που κλαίει
μόνο η αγάπη μας, μόνο η αγάπη μας, μόνο η αγάπη δε φταίει.