Κόκκινο φόρεμα και χείλη βυσσινιά,
όλοι οι δραπέτες του ντουνιά
μες στο δικό της βλέμμα,
κρατάει τα μάτια χαμηλά
και στο τραγούδι της κυλά
του έρωτα το αίμα.
Μ’ ένα προαίσθημα κακό σημαδεμένη
πως θα τη βρουν ένα πρωί μαχαιρωμένη,
μ’ ένα προαίσθημα κακό πως το μαχαίρι
θα το κρατάει το πιο λατρεμένο χέρι.
Πέντε βραχιόλια κι αλυσίδα στο λαιμό,
μ’ ένα ασημένιο στεναγμό
που το τραγούδι σπάει
σαν την καρδιά στο χωρισμό
που κάνει το λογαριασμό
κι ακόμα αγαπάει.