Τα ράχια εντιδόνεσαν και με την τραγωδία μ’,
έλα να χαίρεται πουλί μ’ τ’ έρημον η καρδία μ’.
Τ’ ομάλια εγώ εγόμωσα για τ’ εσέν τραγωδίας,
έλα και βάλον σπλάχνωσην σ’ έρημον την καρδία σ’.
‘Σο κάθα έναν ορμόπον πίνω κρύον νερόπον,
ετέρεσα τα στράτας-ι-σ’ που επέμ’νες πουλόπο μ’.