رباعیات خیام - رباعی ۳۱ تا ۴۰ lyrics

۳۱

در خواب بدم مرا خردمندی گفت

کز خواب کسی را گل شادی نشکفت

کاری چکنی که با اجل باشد جفت

می خور که بزیر خاک میباید خفت

۳۲

در دایرهای که آمد و رفتن ماست

او را نه بدایت نه نھایت پیداست

کس می نزند دمی در این معنی راست

کاین آمدن از کجا و رفتن بکجاست

۳۳

دریاب که از روح جدا خواهی رفت

در پرده اسرار فنا خواهی رفت

می نوش ندانی از کجا آمدهای

خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

۳۴

ساقی گل و سبزه بس طربناک شده است

دریاب که هفته دگر خاک شده است

می نوش و گلی بچین که تا درنگری

گل خاک شده است و سبزه خاشاک شده است

۳۵

فصل گل و طرف جویبار و لب کشت

با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت

پیش آر قدح که باده نوشان صبوح

آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت

۳۶

گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است

ور بر تن تو عمر لباسی چست است

در خیمه تن که سایبانیست ترا

هان تکیه مکن که چارمیخش سست است

۳۷

گویند کسان بھشت با حور خوش است

من میگویم که آب انگور خوش است

این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار

کاواز دهل شنیدن از دور خوش است

۳۸

گویند مرا که دوزخی باشد مست

قولیست خلاف دل در آن نتوان بست

گر عاشق و میخواره بدوزخ باشند

فردا بینی بھشت همچون کف دست

۳۹

من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت

از اهل بھشت کرد یا دوزخ زشت

جامی و بتی و بربطی بر لب کشت

این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بھشت

۴۰

مھتاب بنور دامن شب بشکافت

می نوش دمی بھتر از این نتوان یافت

خوش باش و میندیش که مھتاب بسی

اندر سر خاک یک بیک خواهد تافت