رباعیات خیام - رباعی ۱۱ - ۲۰ lyrics

رباعی شمارهٔ ۱۱

ای آمده از عالم روحانی تفت

حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت

می نوش ندانی ز کجا آمده ای                  

خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت

رباعی شمارهٔ ۱۲

ای چرخ فلک خرابی از کینه تست            

بیدادگری شیوه دیرینه تست

ای خاک اگر سینه تو بشکافند                  

بس گوهر قیمتی که در سینه تست

رباعی شمارهٔ ۱۳

ایدل چو زمانه می کند غمناکت          

ناگه برود ز تن روان پاکت

بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند           

زان پیش که سبزه بردمد از خاکت

رباعی شمارهٔ ۱۴

این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت              

کس نیست که این گوهر تحقیق بسفت

هر کس سخنی از سر سودا گفتند               

زآن روی که هست کس نمی داند گفت

رباعی شمارهٔ ۱۵

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است            

در بند سر زلف نگاری بوده ست

این دسته که بر گردن او می بینی                     

دستی ست که برگردن یاری بوده ست

رباعی شمارهٔ ۱۶

این کوزه که آبخوارهٔ مزدوریست           

از دیدهٔ شاهیست و دل دستوریست

هر کاسهٔ می که بر کف مخموریست             

از عارض مستی و لب مستوریست

رباعی شمارهٔ ۱۷

این کهنه رباط را که عالم نام است            

و آرامگه ابلق صبح و شام است

بزمی ست که وامانده صد جمشید است                  

قصریست که تکیه گاه صد بهرام است

رباعی شمارهٔ ۱۸

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت                 

چون آب به جویبار و چون باد به دشت

هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت                

روزی که نیامده ست و روزی که گذشت

رباعی شمارهٔ ۱۹

بر چهره گل نسیم نوروز خوش است            

در صحن چمن روی دل افروز خوش است

از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست                 

خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

رباعی شمارهٔ ۲۰

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است      

گردنده فلک نیز بکاری بوده است

هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین                

آن مردمک چشم نگاری بوده است