Ένας αλυσοδεμένος Αρχάγγελος
Εστεμμένος, με ψυχή
Με ένα σμήνος με κοράκια
Αλλά τουλάχιστον με την Αστάρτη να προσέχει [2]
Εγκαταλειμένη από τον Παράδεισο
Στους νεκρούς, στο σκοτάδι και στο παρελθόν
Πετώντας τη διασπορά Της
Στο εύθραυστο γυαλί της ζωής
Και αν και τα μάτια Της διατηρούσαν τη φωτιά τους
Καθόσο οι πέτρινοι τοίχοι εγκλώβιζαν το θηρίο
Απέναντι στην εξάντληση από το Θάνατο
Πολέμησε αλλά κατέληξε στο να τον απόδεχτεί
Και ανάμεσα σε συνωμοτικά ψέμματα
Μαρτύρησε για να διδάξει
Ότι “η Αγιότητα και η Λαγνεία
Είναι αίωνια απογορευμένο να συναντηθούν”
Αλλά ορκίστηκα ότι θα συναντηθούν
Πριν το πέπλο χωρίσει τον εναγκαλισμό μας
Φίλησα ανάμεσα στους κρύους, σιωπηλούς γοφούς της
Και υποσχέθηκα τη Χριστιανοσύνη στη φωτιά
Εγκυμονώντας τρέλα
Σαν σκατένιο μοιρολόι
Που γίνεται εμμονή στην καρδιά
Περιστοιχίζομαι από λέξεις
Για να εκδικηθώ για Αυτή
Εβένινο μεγαλείο
Και να παραδώσω
Την ψυχή μου στους νεκρούς για να επαληθεύσω
Προφητείες φιλήδονων μαστιγωμάτων
Ανατριχίλες που γκαρίζου πάνω σε σάπιες αγέλες
Ενοχλητικούς εφιάλτες
Και τις αδύναμες προσευχές τους
Σε κάποιον που δεν είναι εκεί
Για να εμποδίσουν το διάταγμά Της
Για να απομακρύνουν τον κόσμο από την αρρώστια τους
Καθώς οι σκιές ξεστραβώνουν τα μάτια μου για να δω
Το κρέας που είναι το εκκλησίασμά τους
Πώς ικετεύουν προς τους ουρανούς
Αλλά αυτό είναι απλά τα προκαταρκτικά του πολέμου
Γεμάτα με ουλές σαν σαφράνια [3] αιμορραγούν σαν τις συζυγικές
Παρθένες κόρες που παίρνουν πίπες στον ιερέα
Ένας ψυχοπαθής κόλακας [4], ο πλιατσικολόγος της πίστης
Τώρα η χωρίς δέρμα σταύρωσή του θρέφει μια φτερωτή επισκοπή
Για την ταφή Της
Έσκισα ένα λάβαρο του πολέμου από το τομάρι του
Βαμμένο με κόκκινη Γοητεία [5]
Και αποχρώσεις της Κόλασης και της Θεοκτονίας
Έτσι έφτασε η νύχτα
Το οψιδιανό [6] φώς της
Είναι ένας άρχοντας του οποίου οι συμφορές
Ρουφάνε τα πάντα σαν παλλακίδες [7]
Και κάτω από μαύρες φούστες
Που ψιθυρίζουν από ικανοποίηση
Σκοτεινά σπέρματα κοντά στην ολοκλήρωση
Σκοτεινές πράξεις να παντρευτούν τις δικές μου
“Στο κρεβάτι του Θανάτου έχω ξαπλώσει
Συμφωνόντας χωρίς να πιστεύω, ντροπιασμένη
Αλλά επειδή σε ονειρεύομαι ξαναβρίσκω
Έναν λόγο να επιζητώ ξανά τη ζωή”
Μετά πλήττουμε τα Θεία
Γιατί η πραγματική μας φύση είναι η αμαρτία
Να γδέρνουμε την απαλή σάρκα αυτών των γουρουνιών
Σαν τη γλειψιά σαρκοβόρων ανέμων
Η ανάσα της καταιγίδας που ξεκινάει
Πιέζονταν την Ηρώδεια γλώσσα της μέσα
Στη μήτρα της αγίας παρθένου
Για να γευτεί την άσπιλη αμαρτία
Από την κορυφή των πειρασμών θα δούμε
Τον κόσμο να ξετυλίγεται επιτέλους
Τώρα οι λύκοι του χρόνου που παρακολουθούν την Ανθρωπότητα
Θα γίνουν ένα σε ένα άθλιο γεύμα
Τιμώντας μισοφέγγαρα
Το κοπάδι είναι σε ετοιμότητα να δρέψει
Με μια δρεπανιά ανθισμένα άσπρα ρόδα
Που τα συνεστραμμένα αγκάθια τους θα φτιάξουν
Ένα στέμμα για τον νεκρό άνδρα
Ημέρες σταυρωμένες στον ύπνο τους
Και ζωές που κρύβονται στα ψέμματα της Αγίας Γραφής
Στις αναμνήσεις μιας κραυγής
Και θα χορέψουμε ανάμεσα στα ερείπια
Σαν τον Αδάμ και την Κακιά Εύα [8]
Ζαλισμένοι από τα πεφταστέρια
Που καίνε πιο άγρια στις δοκιμασίες της αναστάτωσης
Αν όλοι πρέπει να 'μαστε καταραμένοι για αυτή τη στιγμή
Ας γίνει έτσι
Γιατί οι ψυχές μας έχουν διασχίσει τους ωκεανούς του χρόνου
Για να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον πιο σφιχτά
Από όσο μπορεί μόνος του ο Θάνατος…
Καθώς τα χτυπήματα του Κυκλώνα [9] επικρατούν και κάνουν τα κουφάρια να τρέμουν
Τα νύχια της λαγνείας γδέρνουν και ηχούν σαν σάλπισμα καλέσματος
Για τη γλειψιά των σαρκοβόρων ανέμων
Τη γλειψιά των σαρκοβόρων ανέμων