ای ماه وحشی تابشِ نورت امشب مرا افسونتر از همیشه کرده
خواب را از من دریغ کرده، زیر تابش نورت گم‌گشته‌تر از همیشه شدم
بارش شکوفه‌هایت را تا آخرین تابش نورت در قلب من نگاه دار
بتاب! ای محروم از خواب، قبل از آنکه ابرهای سیاه تو را محو کنند...
آگاهم که این جاودانه نیست!
هیچ عشقی نمی‌تواند در جنگ با زمان پیروز شود
هیچ زیبایی ماندگار نیست، حتی زیبایی تو!
اما به نوعی آرزو داشتم قلبت برای همیشه برای من باشد...
نوازش چشمانت قدرت تحمل این دروغ‌های دردناک را به من میدهد...
اصرار ماه برای بقا مرا وا می‌دارد که بپرسم...
چرا ما نمیتوانیم ستاره باشیم؟
ستاره‌های که تا ابد میدرخشند...
ستاره‌هایی که با شب یکی میشوند...
در افق ابرهای طوفانیِ از جنس غم تمام توانشان را جمع کردند،
نه ماه و نه ستاره‌ها هیچکدام نتوانستند بر آنها غلبه کنند و بدرخشند
...باران بروی خلوص روحم میبارد
در حالی که ابرهای گریان مرا در غم‌هایشان حبس میکنند