Όταν γνωρίστηκαν εκείνη ήταν δεκαπέντε χρονών
Σαν μαύρο τριαντάφυλλο που ανθίζει άγρια
Και ήδη ήξερε ότι θα πέθαινε
«Τι είναι το άυριο χωρίς εσένα;
Αυτό είναι το τελευταίο αντίο μας»
Κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο αδύναμη
Ενώ ο άνεμος παρέσερνε τα φύλλα του φθινοπώρου
Ώσπου μια μέρα, του είπε, «Αυτή τη στιγμή πεθαίνω»
«Πώς ήταν το καλοκαίρι για σένα;»
Τον ρώτησε με ένα χαμόγελο
« Τι είναι το άυριο χωρίς εσένα;»
Απάντησε εκείνος σιωπηλά
Εκείνη είπε,
«Θα είμαι πάντα μαζί σου
Είμαι η αγκύρα της λύπης σου
Αυτό που θα κάνω δεν θα έχει τέλος
Γιατί σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ μέχρι θανάτου»
Αλλά η λύπη μπήκε βαθιά μέσα του
Το βουνό έγινε απόκρυμνο
Και οι πληγές δεν θα γιατρεύονταν ποτέ
Γιατί ο πόνος της απώλειας ήταν αβάσταχτος
Εκείνος είπε,
«Θα είμαι πάντα μαζί σου
Είμαι η αγκύρα της λύπης μου
Ό,τι γνωρίζω, ή γνώριζα ποτέ,
Είναι ότι σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ μέχρι θανάτου»
«Τι είναι το άυριο χωρίς εσένα;
Αυτό είναι το τελευταίο αντίο μας;»
[Σόλο κιθάρας]
«Θα είμαι πάντα μαζί σου
Είμαι η αγκύρα της λύπης σου
Αυτό που θα κάνω δεν θα έχει τέλος
Γιατί σ’ αγαπώ»